Thursday, August 22, 2024

Dead Ears!


 


It was then that the silence took charge of the sky,


many eyes of the terrain were closed,  no stars in their


 Kingdom, though starry the night was, the clouds


 dethroned them, breaking boundaries of acts set,


 and sitting on the throne started beating the Earth;


 throwing thousands and thousands of sticks.


 


Mother Earth, pouring affection and abundant love


on her children, feeding them, providing them


 air and water and solving problems of heat 


and cold by fitting natural coolers and heaters, 


humming a lullaby tune for sleep-care for them;


but tear away her children, their Mother's skin. 


 


Shave her hair to sell for lakh-lakh rupees,


 do Surgeries on her flesh though no ailments,


 hurt her and injure her, causing unbearable pain;


she pleads with them, cries, bewails and complains,


words hers fall into dead ears of unconcern,


she laments, sheds tears and goes insane.


 


On turning left to write one day, seeking a soothe;  


high hills she pampered in her lap as her darling,


toppled, fell down and in haste, swallowed all


that they met with- houses and inmates in hundreds,


And the Flora and fauna that looked evergreen 


and  Yama* well sent them to the gibbet. 


 


The cloud flowed and flooded, drowning the 


 lives, which hurt the soul of the Earth, which


lie yielding romance-filled  glances to him


 always; the lesions, her progeny rendered her,


 threw her in agony and that provoked him


for adding fats to the irrigating river.


 


And she, the river too started gulping the lives


of the masters of that domain, taking a deep


 slumber, dreaming about their ensuing plan; 


Nature though cares for us and nurtures us, 


she will surely punish us if our apathy 


to her reaches unfathomable depths.


 


 


 Yama*- God of Death in Hindu mythology.


 


 

Saturday, August 3, 2024

പകപോക്കൽ!

              പകപോക്കൽ!


       വൃത്തം-മണിമഞ്ജരി



“മഴയെ!നീ കാട്ടുവതെന്തെന്നറിയുന്നോ?

മിഴികൾ നിറച്ചീടും ക്രൂരകർമ്മം.

ദ്യുവിൽ  ഞങ്ങൾ  വേനലിൽ നിന്നെ കാത്തുനിൽപ്പൂ,

അവകാശമല്ലെ നിൻ സാമീപ്യങ്ങൾ?


കരുതലും സ്നേഹവും ഞങ്ങൾ വയ്പ്പൂ ഹൃത്തിൽ

തരുവാൻ  നിനക്കായ്, ചൊരിഞ്ഞീടുമ്പോൾ.

പരമായി നീ വന്നു മന്ദമാരിയായീ

അരികിലെത്തീ ഞങ്ങൾക്കിഷ്ടമായീ.


മണിമുത്തുപോലുള്ള നീയോ പ്രബലയായ്

മരതകപ്പച്ചയേ തൊട്ടുണർത്തീ.

ഇരുൾവീണ വേളയിൽ  പരിചോടുറങ്ങുമ്പോൾ

നരരേ ബലമായീ പുല്കിയില്ലേ?


ഉരുവായി  നിന്നൊരാ  കുന്നിന്നുരു ഹൃദ്യം ,  

ഉരുൾപൊട്ടലായ് വീണു കവർന്നു ജീവൻ.

ഉരുൾപൊട്ടി ഉൾനീറീ വിടചൊല്ലിയനേകർ,

അരുമയായ് കെട്ടിപ്പടുത്ത സ്വത്തും.   


ഉടയവർ,ഉടയാട, സൗഹൃദം, സ്വത്തുക്കൾ,

ഉടമസ്ഥരേ വിട്ടു പോയ് മറഞ്ഞൂ.

തനുവിന്റെയംഗങ്ങൾ വേർപെട്ടു പോയവർ,

മനവും പ്രതീക്ഷയും  ബന്ധവും പോയ്.


തടിനിയും  തടിച്ചൊരു വന്യമാം പുഴയായി

അടവിയേ,വിഴുങ്ങിയൊ? കാണ്മതില്ലാ.

വ്യഥതൻ കരിമേഘം പരന്നവിടെയെല്ലാം,

കദനഗാനം മൂളിയന്തരീക്ഷം.”


“ മഴയെന്ന ഞാനെന്നാൽ പണ്ടുപണ്ടേയുണ്ട്,

കുഴയുന്ന കാര്യം ഞാൻ ചെയ്യുകില്ലാ.

മനുജരേ! വേണ്ടതാം സാമഗ്രി നിങ്ങൾക്കായ്

മനമോടെ തന്നില്ലേ ഭൂമിദേവീ?


അവനിതൻ  മക്കളാO തരുലതാദികളേ 

അതിമോഹമായ് നിങ്ങൾ കൊന്നതില്ലേ? 

മനവും കടുത്തോരു വിങ്ങലിന്നിരയായി 

തനുവും ക്ഷതത്താലേ   നീറിക്കാണും.


വസുധയ്ക്കു നൊമ്പരം സഹിയാതെ വന്നപ്പോൾ 

വശംമാറിയെങ്ങാൻ കിടന്നതാവാം.

മടിയിലിരുന്നോരാ  കുന്നു തലകുത്തി

അടിയിൽപ്പെട്ടുപോയ്  ചെറുമക്കളും. 


ക്ഷമയോ ക്ഷമയുടെ നെ ല്ലിപ്പടികണ്ടു

അമിതമാം ദ്രോഹം പൊറുത്തില്ലവൾ.

പ്രകൃതിമാ നിങ്ങളെ സ്നേഹിച്ചീടുന്നെന്നാൽ

പകപോക്കിടും  നോവസഹ്യമായാൽ.”


ഉരു= ദേഹം, ബൃഹത്ത്