കുറുങ്കവിതകൾ!

 കുറുങ്കവിതകൾ! 

 

 

മുത്തു വിതറിയോർ!

 

കവനപാതയിൽ മുത്ത് വിതറിയ

കവികുലോത്തമർ അകലെയാകവേ

കരയും കൈരളി മിഴിനിറക്കവേ

കരങ്ങൾകൂപ്പി നമിക്കുമാളുകൾ .

 

 സവിത്രി!

 

 സവിത്രിയെന്നുള്ള മികച്ച ശബ്ദവും

കവിത്വഭാവവും കരങ്ങൾ കോർത്തിടും .

കവിക്കു ഭാവന തളിർത്തു കേറിടും,

കവികുലോത്തമർ  പുതുമ തേടിടും. 

 

(സവിത്രി- അമ്മ)

  

താതൻ!

 

താതൻ കൊളുത്തിടും സ്നേഹദീപം,

താപം കളഞ്ഞിട്ടേകും കരുതൽ. 

താനെന്നചിന്ത, നോക്കില്ല തെല്ലും,

താലോലമാട്ടും  അർഭകരേചിരം.

 

ചുറ്റിനടന്നവൻ

 

 ഊരിയവാളുമായ് ചുറ്റിനടന്നവൻ

ഊരുതെണ്ടിയായി മാറിപ്പോയി.

ആരോരുമില്ലൊരു  വാക്കു ചൊല്ലുവാൻ

ആരാന്റെ തിണ്ണയിൽ തനിച്ചുറക്കം.

 

 

 

സുന്ദര വക്ത്രം!

 

 

 

ശ്യാമള കോമള സുന്ദര വക്ത്രം,

ശോഭന മോഹിത ഭംഗിയിൽ ഗാത്രം.

ആർദ്രതയേറിയ വിസ്തൃത  നേത്രം,

മഞ്ഞളിൻ ചായസമാനത; വസ്ത്രം.

 

മാർദ്ദവമേറെ, സുരൂപ ഹസ്തം,

ഹൃദ്യത പൂശിയ പേലവ പാദം.

മോഹനരൂപമനോഹര നാട്യം,

ആഹമുകുന്ദൻ ദർശനപുണ്യവും.

 

മിത്രഗണങ്ങൾ മുകുന്ദനു ചുറ്റും,

നിത്യമവർക്കു മുരാരി സഹായം.

പുത്രൻ  ജനിച്ചൊരു നിർമ്മല ഗ്രാമം,

എത്ര വിശുദ്ധത നേടിയതാകാം.  

 

കൊഞ്ചിനടന്നു കുറുമ്പുകൾകാട്ടും,

വേലകൾ കണ്ണിനു ഏറെ വിനോദം.

കണ്ണൻ! തൊഴുന്നു ഞാൻ നിൻസവിധത്തിൽ,

കണ്ണുതുറക്കു അനുഗ്രഹപൂർവ്വം.