Time!

 Sweats in summer, sheds

 Tears in rains, weeps in winter,

 And laughs in spring, Time.

Waves of various lives

When rise and roll , rhymes-rhymes loom.

The vast sea is Time.

That starts and ends never 

Is a long stretch of elastic belt.

We call it the Time.

sarala

for http://haiku-heights.blogspot.in/

A Godly Ritual !

Short Story

(Hindus believe in multi-godly powers. Lord Ganesha is one of the powerful gods.)

The night opened its eyes to a Thursday. The chill of  rains covered everyone like a sopping blanket. The sun was playing hide and seek behind the mighty clouds. At daybreak Manjusha woke up and her hands engaged in her households. After finishing her work somewhat, she had a dip in water  and strode to the temple nearby.

She trod lightly on the environs of the temple as the sactum-sactorum was closed for *1.ushappooja. Heavy downpours had let the feet of only a few devotees to fall on the ground. She lurked outside the temple. Since the priest opened the sacred door, Manjusha stepped in and placed herself beside the *2. namaskaarta-mantapa. After concluding the remaining domestics she had to proceed to the office. Urgency had conquered her mind though, she lay in wait placidly closing the eyes.

When the priest, Vishal Potti sprinkled holy water on devotees, he eyed a pretty lotus like countenance. Two endearing attractive optic organs had adorned  that cute visage. His sense of sight sent her figure to the inner screen of his mind.

 “Oh! No, such feelings shouldn’t  triumph over me. It is temple, only  piety should be there in my mind.” He found no intricacy in retracting his mind to the sacred procedures.

 But  when he reached home his mind turned disobedient and loitered around that beautiful face of Manjusha like a beetle around a flower. However that face vanished from his thoughts after a few days. He had to immerse in the groundwork for higher studies also. He had hankered for higher studies abroad and hence was he occupied much. In the meantime the holy rituals of the temple he had mastered. His father entrusted him with the morning rituals.

“ Holy priest, can you carry out a *3.Ganapatihomam in our domicile?”

When Vishal raised his head to locate the voice, that very person with an affluent-looking middle aged female fell into his sense of sight. The voice   

had emerged from the latter. She was Majusha’s mother,Sunita.

“O! Sure. I shall come, I shall come,” replied he with a covert excitement.

“Tell me the date and I shall bring the requirements. You need not buy anything.”

“The 16th of next month is apposite.” Manjusha.

 The astrologer had opined so.

“Oho! Let it be. Early morning at crack of dawn itself all have to be all set.”

They quit the vicinity of the divine area. Had a new vigor and verve crept into him? He started observing things more fondly. Flowers looked lovelier. The sun shone brighter. The woods seemed shadier. The aves sang sweeter. The breeze fondled him softer. The night illuminated the sky more and celebrated  * 4.Deepavali. The outstanding large light in the middle emitted inexplicable glow. Altogether an exquisiteness was felt everywhere. Some old love melodies cat-walked into his mind and they came out as humming-tunes at times.

Is spite of his busy engagements in sanctification of the idol and preparation for higher admission, Vishal Potti experienced a sort of tardiness in passing the time. Hours seemed to contain more than sixty minutes and days more than twenty four hours before the day of Ganapatihomam.

“Why am I after that girl. If she is not a Brahmin my parents won’t favour me. And more over me is only twenty two.” He whispered to himself.

Again his mind deserted him and decided to follow that girl. He solved that enigma thus, “There isn’t any harm in fixing the marriage, which can be solemnized later. Amma(mother),who will not stand against my will, will bring Achchan(father) to my favour.”

Vishal spun dreamy threads and wove them into future plans. He didn’t judge any  fertility or futility in his dream. His decision  was imperative for him.

Oh! Eventually the very coveted dream day arrived. He was on his steps from bed much earlier than usual. Brushing, bathing etc. were not allotted much of his time. Within minutes he was ready on his heels. His father  was already informed about it.

The vehicle carried him to Manjusha’s residence and her mother received him, as if she was in wait for him. His mind travelled all over the large portico of the house in search of Manjusha. She was not there.

But all the members including Manjusha made their presence in the hall in devotion within minutes. At the conclusive ebb Manjusha’s father handed over *5.Dakshina to the priest.

“She may be your youngest issue, I suppose,” Vishal by seeing a five year old beside Sunita.

“O! No. She is my grand child. And that is her mother, Manjusha. Her husband was not sanctioned leave,” Sunita.

Vishal felt as if  a bullet or bomb had passed through his mind. He thought he was sinking in the fissure of the earth. Somehow he managed to drive back home with a heavy weight inside his head.

He sat on the bed for a while and replayed the whole story on the picture- tube of his mind. “What a fool am I ? I was in the Utopian world these days. She might not have even seen me.” His reason  began to play its role.

 “I have learned a lesson. I will never jump into a dream world like this. I have to put in all my efforts for higher studies.A smile visited his lips.”

The weight was off his head.

     * 1.Morning rituals of worship.

   2.Pavillion for the priest to prostrate before the deity.

        3. Exaltation to Lord Ganesha!

        4.A festival of Light.

        5.The gift in effusiveness.

Sarala.

 For http://writetribe.com/ultimate-blog-challenge-day-24/

ഗണപതിഹോമം!

The English version will follow shortly.

അന്നൊരു   വ്യാഴാഴ്ച  ദിവസമായിരുന്നു .മഴ തിമിര്‍ത്തു ചൊരിയുന്നതിനാലാകാം വളരേ കുറച്ചു കാലടികളെ അമ്പലമുറ്റത്തു  പതിഞ്ഞൊള്ളൂ.ഏഴു മണി മുതല്‍  ഉഷ പ്പൂജയ്‌ക്കായി  നട അടച്ചിട്ടിരുന്നു. നടതുറന്നതും മഞ്ജുഷ  പ്രധാന വാതിലിനുള്ളില്‍ കടന്നു . തോഴുതിറങ്ങിയിട്ടുവേണം വീട്ടിലെത്തി  അല്‍പ്പകാര്യങ്ങള്‍ കൂടി  തീര്‍ക്കാന്‍. ആഫീസില്‍ പോകാന്‍ സമയമായി വരുന്നു. 

 
 തിരുമേനി  ദീപാരാധനക്കു ശേഷം തീർത്ഥം  ഭക്തരുടെ  മുകളിലേക്കു തളിക്കുമ്പോള്‍  കണ്ടു താമരമൊട്ടു പോലെ മോനോഹാരിത  തുളുമ്പുന്ന ഒരു മുഖം. അതില്‍ തുളസീദളം പോലെ  രണ്ട്‌ മിഴികള്‍.  അതിന്റെ  ഉടമയുടെ  കരങ്ങളില്‍   തുളസീദളം, തെച്ചി ,മന്താരം എന്നിവ നിറച്ച  ആഴകാര്‍ന്ന ഒരു  പൂപ്പാത്രവും  .ഒരുനിമിഷം  അക്ഷികള്‍  ഉടക്കിയോ ?

“ഏയ്‌! പാടില്ലപുണ്യം നിറഞ്ഞസ്ഥലംആണ്.അരുതാത്ത ചിന്ത  ഉണ്ടാകരുത്.”മനസ്സുപറഞ്ഞു.  അത്  വിശാല്‍ പോറ്റി  അനുസരിച്ചു .

പക്ഷെ  വീട്ടില്‍    എത്തിയതും ആ  മുഖം അനുവാദത്തിനു കാക്കാതെ  മനസ്സില്‍  കടന്നുവന്നു.

“ ആരാണാകക്ഷി ?  മുന്‍പും  വന്നിട്ടുണ്ടോ?  അതോ  ആദ്യസന്ദര്‍ശനമാണോ ?” അയാളുടെ മനസ്സ്  എന്തോ  ഒന്ന്  തേടി .

“ഓ ! ഞാന്‍ ആണല്ലോ  പുതിയതായി  പൂജാരി  ആയി  വന്നത് .മുന്‍പ്‌ ഇടക്കൊക്കെ അല്ലെ  ഞാന്‍ വന്നിരുന്നൊള്ളൂ . ”

അടുത്തദിവസവും  തുടര്‍ന്നുള്ള ദിവസങ്ങളിലും  വിശാലിന്റെ  മനസ്സ്  പൂജാദികാര്യങ്ങളില്‍   മാത്രം ശ്രദ്ധ  ചെലുത്തി .

“തിരുമേനി ,ഞങ്ങളുടെ  വീട്ടില്‍  ഒരു  ഗണപതിഹോമം  വേണമായിരുന്നു .തിരുമേനിക്കു  വരാന്‍ സാധിക്കുമോ ? ”

വിശാല്‍  ശബ്ദത്തിന്റെ   ഉറവിടത്തിലേക്കു  നോക്കിയതും  അന്നത്തെ താമരക്കണ്ണുകള്‍   കണ്ണില്‍ കൊണ്ടു . കൂടെയുള്ള   കുലീനയായ  സ്ത്രീയുടേതായിരുന്നു  ആ  ശബ്ദം . മഞ്ജുഷയുടെ  അമ്മ  സുനിത.

“ഓ! ചെയ്യാമെല്ലോ, വളരെ വെളുപ്പിനാണ്  ഗണപതി  ഹോമം. ദിവസം പറഞ്ഞാല്‍   മതി.”  വിശാല്‍ മനസ്സില്‍ നുരഞ്ഞുപൊന്തിയ ആനന്ദം  മറച്ചുവെച്ചുപറഞ്ഞു .

 ജ്യോത്സ്യന്‍ 16-ആം തീയതി  നന്ന് എന്നുപറഞ്ഞു .” മഞ്ജുഷ

“ആയിക്കോട്ടെ ,രണ്ടു വാരംകൂടിയുണ്ടല്ലോ. നിങ്ങള്‍ ഒന്നും  അറിയേണ്ട . പൂജാ  സാമഗ്രികള്‍ ഞാന്‍ തന്നേ  കൊണ്ടുവരാം .”

“ശരി , തിരുമേനി .”

സ്ത്രീകള്‍  പോയിക്കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍  വിശാലിന്റെ  മനസ്സും പുറകേ പാഞ്ഞു .ഒരു വിധത്തില്‍    അതിനെ അയാള്‍ അനുസരണക്കേടില്‍  നിന്നു തിരികെ  എത്തിച്ചു .

 പിന്നീടുള്ള  ദിവസങ്ങളില്‍  പുതിയ  ഒരു ഉണര്‍വ്വോ ഊര്‍ജ്ജമോ എന്തോ ഒന്നുസംഭവിച്ചു.

ആദിത്യന്‍ കൂടുതല്‍ ശോഭ  ചോരിഞ്ഞതുപോലെ .മന്ദമാരുതന്‍ അധികരിച്ചസ്നേഹപൂര്‍വ്വം  തഴുകുന്നതുപോലെ .ചെടികളെല്ലാം നിറവാര്ന്ന   പുഷ്പങ്ങള്‍  ധാരാളമായ്‌   ചൂടിയതുപോലെ .

“ ശ്രീകോവീലുനുള്ളില്‍  ദേവി  അധികമായ്‌  ചൈതന്യം ചൊരിയിന്നുവോ ?” വിശാൽ പോറ്റി സ്വയം ചോദിച്ചു.

ചിലപ്പോഴൊക്കെ സംഗീതം ഒരുചെറു   മാര്‍ജ്ജാരനെ പോലെ പതുങ്ങി പതുങ്ങി  ഉള്ളില്‍  കടന്നിരുന്നു. നേര്‍ത്ത ശബ്ദത്തില്‍  അതു പുറത്തേക്കും  ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ക്ഷേത്രകാര്യങ്ങളും പരീക്ഷാതയ്യാറെടുപ്പും  കഴിഞ്ഞാല്‍  സമയം മുന്നോട്ടു  പോകാത്തതുപോലെ .അയാള്‍  സ്വപ്നങ്ങളുടെ  നൂലുകള്‍  നൂറ്റു .ഇഴകള്‍ ചേര്‍ത്തുസ്വപ്നലോകം  നെയ്യാന്‍ തുടങ്ങി.  അയാള്‍   അവളെ  വേളി   കഴിക്കുന്നതു  വരെ  ചെന്നെത്തി  ആഗ്രഹങ്ങള്‍.

നല്ല   വിദ്യാഭ്യാസം  നേടിയെങ്കിലും  ഉപരി  വിദ്യക്കായ്‌   വിദേശത്തു  പോകണം  എന്നു  വിശാല്‍ തീരുമാനിച്ചു .

അതിലേക്കുള്ള  പരിശീലനക്കാലയളവില്‍ സമയം ഉള്ളതിനല്‍   രാവിലത്തെ  പൂജാകാര്യങ്ങള്‍ അച്ഛനില്‍ നിന്നും   കൈവശപ്പെടുത്തി . അചഛന്റെ   ഇംഗിതം  അനുസരിച്ചു  താന്ത്രികവിധികളും  വിദ്യയോടൊപ്പം    അഭ്യസിച്ചിരുന്നു  വിശാല്‍ .

ദിവസങ്ങള്‍ക്ക്  നീളംകൂടിയതുപോലെ.16 ആം  തീയതി  എത്രയോ   ദൂരെ  എന്നുള്ളമട്ട്. വിശാല്‍  സ്വപ്നങ്ങളുടെ പുഷ്പങ്ങള്‍ കോര്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങി.

ഞാന്‍  എന്താണീ  ചിന്തിക്കുന്നത്? എനിക്കു  വയസ്സ്  22 അല്ലെ  ആയിട്ടൊള്ളു . അത് ബ്രാഹ്മണ കുട്ടി അല്ലെങ്കില്‍ എന്റെ എല്ലാ  സങ്കല്പങ്ങളും  മണ്ണായിപ്പോകില്ലേ ? പൂജാരി  ആകാനും
പറ്റില്ലല്ലോ .”

വിശാല്‍ അല്പം   നിരാശനായോ?

 “ ഏയ്‌ , കുഴപ്പമില്ല . കുറേനാള്‍  കഴിഞ്ഞു  മതിയല്ലോ  വിവാഹം. അചഛന്റെ  ഭാഗം അമ്മ  പറഞ്ഞു  ശരിയാക്കും.അമ്മ  എനിക്കെതിരു നില്‍ക്കില്ല എന്നുനിശ്ചയമുണ്ട്   .”

വിശാല്‍  കാട്  കയറിപ്പോയി .അത്രയ്ക്കും   മഞ്ഞുഷ  അവനെ  കീഴടക്കിയിരുന്നു.

അങ്ങനെ  അങ്ങനെ  ആ  സ്വപ്ന  ദിവസം വന്നു   ചേര്‍ന്നു .പതിവിലും  വളരെ  നേരത്തേ  തന്നെ  ഉറക്കത്തിനെ   ആട്ടിപ്പായിച്ചു.   വിശാലിന് ഒരു  പ്രത്യേക  ആനന്ദം  ഒക്കെ  ഉണ്ടായി.പതിവു  കാര്യങ്ങള്‍  എല്ലാം   കഴിഞ്ഞ്‌  പൂജാ  സാമഗ്രികളും  എടുത്തു  അചഛനോടു   കാര്യങ്ങള്‍  പറഞ്ഞു  മഞ്ജുഷയുടെ വീട്ടിലേക്കു  യാത്ര  ആയി . വിശാലിന്റെ  വാഹനം  മഞ്ജുഷയുടെ ഗൃഹാങ്കണത്തില്‍ പ്രവേശിച്ചു .വൈദ്യുതി വിളക്കുകള്‍  ആ  ഗൃഹത്തിനെ  പകല്‍  വെളിച്ചം  പോലെ  ഗോചരമാക്കിയിരുന്നു.

 കാത്തു നില്‍ക്കുമ്പോലെ  മഞ്ജുഷയുടെ  അമ്മ സുനിത  ഇറങ്ങി  വന്നു.  വിശാല്‍  പോറ്റിയെ  വിശാലമായ  ഹാളിലേക്ക്  കൂട്ടി ക്കൊണ്ടു പോയി  . അയാളുടെ  മിഴികള്‍ മഞ്ജുഷയെ തേടി. അവള്‍ അപ്പോള്‍ അവിടെ ഇല്ലായിരുന്നു .അല്‍പ്പ സമയത്തിനു ശേഷം അവള്‍ അവിടെ എത്തി.

 വിശാലിന്റെ കണ്ണുകള്‍തേടിയവള്ളി  കാലില്‍  ചുറ്റി . തുടർന്ന്  അചഛനും  താഴെയുള്ള സഹോദരനും എല്ലാവരും അവിടെ  ഹാജരായി.

പൂജകള്‍  കഴിഞ്ഞതും  തൊഴാന്‍ വിശാല്‍ അറിയിപ്പു കൊടുത്തു . എല്ലാവരും  തൊഴുതു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ , അച്ഛൻ ഭാസ്കരൻ നായർ ദക്ഷിണ  നല്‍കി. വിശാല്‍  മഞ്ജുഷയുടെ  നേര്‍ക്ക് ഒളികണ്ണെറിഞ്ഞു. അവളതു പക്ഷെ കണ്ടില്ല.

സുനിതയുടെ  കൈകള്‍   പിടിച്ചുനിന്ന  അഞ്ചു വയസ്സുകാരിയെ  അപ്പോഴാണ്‌ അയാള്‍ കണ്ടത്.
അയാള്‍ ചോദിച്ചു , “ ഏറ്റവും  ഇളയ  കുട്ടി  ആണല്ലേ?”

“ അല്ലല്ല , ഇവള്‍  എന്റെ പേരക്കുട്ടി . ദാ അതു എന്റെ പുത്രി  മഞ്ജുഷ.ഇതവളുടെ മകൾ അമേയ.    ഇവളുടെ  അചഛനു വരാന്‍ അവധി കിട്ടിയില്ല .”

വിശാലിന്റെ  മനസ്സില്‍ കൂടി ബോംബോ , വെടിയുണ്ടയോ  ഒക്കെപ്പാഞ്ഞു .  ഭൂമി  കുഴിഞ്ഞു  പോകുമ്പോലെ . ഒരു വിധത്തില്‍   വീട്ടില്‍   എത്തി .

ഞാന്‍ എന്തോരു മണ്ടന്‍ . മൂഢ  സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ ആയിരുന്നു ഞാന്‍. അവരെന്നെ  നോക്കിയും  കൂടിയുണ്ടാവില്ല  . ആലോചിച്ചപ്പോള്‍ വിശാലിനു ചിരി വന്നു. ”

“എനിക്കിതൊരു  പാഠമായി. ഉപരിവിദ്യാഭ്യാസത്തില്‍ കൂടുതല്‍  ശ്രദ്ധ  ചെലുത്തണം.വാസ്തവത്തിനെ  നോക്കി കാണാന്‍  പഠിച്ചു.”

സരള

The Downpours!

 Autumnal downpours

Earth’s thirst, quench and makes her drench.

Food-paucity, prevails.

 Velvety Grassy green land, 

Trees beautify  with shady designs.

Foliage welcomes drizzle.

Coconut as nature’s sceptre

Stands straight-erect among reeds and rushes.

Gales and rains break royalty. 

Yokels under trees, yonder

Rest and chat with peace in mind.

Drizzles sprinkle  joy.

sarala

 For http://writetribe.com/haiku/

‘Vishukkaineettam’(A Divine Gift of Vishu)

(A write-up, spun on the memoirs of my babyhood , partially factual and partially fictitious.

‘Vishu’ is an enchanting festival of Hindus of  Kerala in India. It is a legendary celebration full of sanctity and serenity. Its presence is in the mid-April though, it is believed to be a New Year gala. It is said that it signifies the commencement of  Zodiac Year. Anyhow it has been dwelling amidst people for a millennium or more back.

 Two imperative facets of  Vishu’s rituals are ‘Vishukkani’(The first sight as the visual parts unfurl into the new year after the slumber of the day before) and ‘Vishukkaineettam’. The oldsters despite their dotage ensure the vishukkani view  for all the members of the family. The rise from sleep at dawn followed by the virtual ‘Vishukkani’,  a full-fledged bath and a new set of apparels enthrall the family members. And here comes the ‘Vishukkaineettam’ a holy gift of affirmation  from the elders to youngsters, from Haves to Have-nots, from masters to servants and so on.

 The 'Vishukkani' is the spinal cord whereas  'Vishukkaineettam', for which everyone has a yen, is the backbone of Vishu’s celebration.  Vishu without  Vishukkaineettam is not at all a celebration for the offspring of the family, but only a procedure formal. And kaineettam or the gift is the most curious item for the under-aged. They dash and rush to the elders, when the latter dole out coins after coins in hands and hands. The  young progenies’ visual part and thinking spots count and calculate the total sum with much glee in mind and glow on face.

The childhood, mine though happened years back, the glimpses still linger in my memory as lively as today’s sparks .Entertainment and merriment winged and go on winging the festival, Vishu, for its entry occurs during summer vacation. The Gaggle used to come together to compare the collection of ‘Vishukkaineettam’. The smarter and elder charmed the younger ones for owning their sacred earnings of that day. They ,the elders give some syrupy promises, which remain as promises  only without any rupture. The poor, tender ones very easily fell prey to the formers’ plans.

 Sometimes Father Time carries us back through the track, we have travelled. Here we witness abundant amazing scenes of  our old deeds engraved on the board of our memories. They flash like reel by reel of movies through our minds).

 

Vishukkaineettam

  After the annual exam came the long awaited long vacation. The children of all the siblings used to congregate in Grandparents' house during vacations. 

Vishu visits us in this vacation, which the children fill with hilarity. That year also we, the little ones were provided with some coins as the 'Vishukkaineettam’.

A cousin of my age(nine years) and me together entered into a new initiative. Our little minds wove some dreams and hence we sowed the coins in elephant yam’s pits after its harvest.

“They will grow into tall plants bearing coins and coins all over,” thought we contentedly. 

We watered every day and watched intriguingly their growth by removing the earth.

 “Alas!  The coins are lazy. They do not come up. They don't know anything about this world.That is why they don't grow and come up," inferred our tiny minds and whispered to each other.

One day we noticed sadly that the coins’ had vanished  from mother Earth’s lap. The gloom that shadowed our petite minds brought tears in our eyes.Tears started flowing down the cheeks as streams.

 And our teardrops melted the mind of one of the elder cousins,

“Don’t fret about, you are lucky and that is why mother Earth has blessed you. You have become very dear to Her.She has taken your coins as gifts to her. She  had carried away Sita Devi, when Sita wished so. This is like that only,” he solaced us.

 We, who were aware of  Ramayana story, were taken aback by his considerate words. Our innocent little minds were filled with thrill  and enjoyed really the bliss of mother Earth’s blessings”.

 Didn’t or couldn’t our tender age notice the snigger on  the eldest cousin’s visage. Now when we open that folder, the game and fun behind that appear very luridly. A smile emerges out because of the  folly, ours at that time.

"Life without fun is a dish without salt, " I often think now.

Sand

Infant in squashy sand

Roll and bathe. Fall a stick soft

On thigh from mother’s hand.

Little grains of sand host

The mighty ocean. Little particles form

 From rock when crushed hard.

Beginning in sand and

Cement and ending in sand and wood.

Remembers it, none. 

Without basic entity sand

No earth, no life and no world.

What in universe, then?

Sand is the band that

Binds beings together. Without

Sand where will you stand?

You boast of power, riches.

They help you not, when sand calls

 You to sleep in lap.

sarala.

For http://haiku-heights.blogspot.in/

Firefly!

Light, fireflies small lamps.

Shine, they yet on dim of mind

Spraying around high spirits.

Fluttering, flickering in

Dark, spread fireflies diamond sparks.

In glee I look on.

Up and down in sky

High, fly a thousand fireflies.

Silver stones hurl in air.

Man impertinent,

Masters dull means ,life is but
A short-lived firefly.

sarala
For /http://haiku-heights.blogspot.in