A House, a small House for Him!

This is the English version of the last Malayalam story of mine.

When all the guests deserted the house, Akhilesh, the twelve-year-old entered the bedroom and lay on the cot. He looked at the fan in the ceiling. What was the feeling shot up in his mind, delight or amazement, he knows not! Swiftly he got up, went to the toilet, had a pee, didn’t want though and flushed out water.

He went to the kitchen and stood near the gas stove, “Amma*, I want a coffee.”

“Mone*, you had it before, some is left in that can.”

“It is not hot, Amma, will you heat a little?”

“Light the stove, I am coming.”

He just wanted to light the stove. So only he asked for coffee.

After having coffee his legs carried him out to the open compound around. The gooseberry tree, standing at a corner waved its twigs signalling its welcome to him. He swung on a bough that was chatting with the touch-me-not herb standing nearby.  Then he discerned a few fruit hanging hither and thither like tiny green bulbs, plucked one, bit it with his incisors and felt bitter. Sipped some water direct from the tap and enjoyed the bliss of sweetness that water and the fruit provided when they joined.

Then he watched some sparrows sitting on a Teak tree in neighbour’s land. They were merrily chirping, as if they were performing some pop songs. He took pleasure in observing their recreation club.He invited them, “Build your home here on this tree. Nobody will trouble you.”

“Mone, come let’s light the lamp and pray,” Amma.

After the prayer Amma went to the kitchen and son to the study table.

“Had there been Achchan*,” his eyes became wet again. Tears got collected and rolled down as beads threaded in a string.

 In that house there are only Akhilesh, the seventh grade boy and his mother Rajamma. Akhilesh’s father, a coconut-climber used to save some money with a view to having a haven of their own. Owning a self-built asylum was one of the dreams of that family. But alas! The vindictive act of the cruel cancer ate away his father with all his savings.

 Akhilesh’s father, Bhaskaran and his family were staying with Bhaskaran’s elder brother. After his demise the mother and son moved to a house in the vicinity itself. House! One cannot call it a house. It was just a plastic sheet fastened to a pile of bricks in waste land. Bricks they had gathered from the leftovers of road construction.  It was difficult for them to find any domestic work from where they stayed. Besides that Rajamma felt a sort of vacillation to continue staying in brother’s house.  

Akhilesh was proficient in academics and competent in long jump. He was his P.T master’s apple of the eye.The master knew that if nurtured well the yield from him would fetch delight for the school. 

 “Akhilesh you should have more practice and healthy food to get into the state team next year. I’ll come to your house and meet your parents,” P.T master Prabhakaran.

“No need sir, I shall tell them,” since his residence doesn’t possess a chair to offer his master. So how can he make his sir, sit on a mat?

His repeated humble repudiation stopped not Prabhakaran from visiting Akhilesh’s house. He was taken aback when he witnessed the original knowhow of his beloved student. Rajamma took utmost care in facilitating her son with the essentials like uniform, books etc; she was a domestic help for a few domiciles though. Rajamma was particular to see her son go neatly to the school. So Prabhakaran master never knew that Akhilesh and his mother were striving hard to make both ends meet.

 Despite the negation from master’s side, Rajamma brought a cup of black coffee which the master sipped in standing position itself. He bade bye with a heart loaded with much melancholy.

Then things moved on a fast track under Prabhakaran master’s initiative. The pupils, parents and all the staff of the school contributed large-heartedly towards procuring a small piece of land and constructing a small house for Akhilesh. That petite dwelling contained all the essentials like fan, gas stove and study table and so on. The house-warming ceremony literally filled tears in four eyes, as of course the aching memory of Bhaskaran crept in. It in fact supplied painful impact on their hearts. Their grief with depth immense leapt out of their inner spirit as sobs and sighs. The members of the gathering felt sad, but what could they do other than pouring solacing words!

As the feat of their charitable work reached its closure, the gathering retired to their own habitat. And thus Akhilesh went in and started enjoying the boon that the God granted him in the form of a small concrete building which he never had dreamt of. Now when he reached his study table, Father again peeped in rather the son felt so, not with a sad face but with a broad smile.

Amma* -mother

Achchan*-father

Mone*- addressing the son affectionately 

അവനൊരു കൊച്ചുവീട്!

 

അവൻ അഖിലേഷ്,  എല്ലാവരും  പോയിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ  കിടക്കമുറിയിൽ  കയറി ഫാൻ  ഇട്ടു.കട്ടിലിൽ  കയറി  കിടന്നു. ഫാനിൽ  നോക്കിക്കിടന്നപ്പോൾ  അവൻറ്റെ  മനസ്സിൽ  എന്തോഒന്നു വന്നുനിറഞ്ഞു. വിസ്മയമാണോ, ആനന്ദമാണോ നിർവചിയ്ക്കാൻ  പറ്റാത്ത  ഒരു  വികാരം. വേഗം  എഴുന്നേറ്റുവന്നു  ലൈറ്റിട്ടു.  കെടുത്തി പിന്നെയും  ഇട്ടു. കെടുത്തി. മുറിയോടു ചേർന്ന  ശുചിമുറിയിൽക്കയറി ആവശ്യം തോന്നാതിരുന്നിട്ടും  അവൻ  അല്പം  മൂത്രമൊഴിച്ചു, ഫ്ലഷ്  അടിച്ചു.

അടുക്കളയിൽ  കയറി പറഞ്ഞു, “ എനിക്കല്പം,   കാപ്പിവേണം, അമ്മേ.”

“നീ  കുടിച്ചല്ലോ മോനേ! പാത്രത്തിൽ  ബാക്കി  കാണും ,എടുത്തുകുടിച്ചോ.”

“ ഓ അതു തണുത്തു കാണും. ഗ്യാസ് കത്തിക്കട്ടേ? അമ്മ  അതൊന്നു  ചൂടാക്കി  തരുമോ ?”

“വേണ്ടാ, നിനക്കു ഗ്യാസ്‌കത്തിക്കാൻ അറിയില്ലല്ലോ."

" അതു  കൊണ്ടുവന്ന ചേട്ടൻ എനിക്ക് കത്തിക്കുന്നതു  കാണിച്ചുതന്നു. ഞാനതു കത്തിച്ചുനോക്കി."

  ശരി,  കത്തിച്ചോ.”

ഗ്യാസു കത്തിക്കാൻ  വേണ്ടിമാത്രമാണവൻ  ആവശ്യമില്ലാതിരുന്നിട്ടും  കാപ്പി  ചോദിച്ചത്.

കാപ്പികുടിച്ചുകഴിഞ്ഞവൻ    പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങി . അവനെന്തൊക്കെയോ ചെയ്യാൻ തോന്നുന്നു. വീടിൻറ്റെ വലതു  ഭാഗത്തായി  ഒരുനെല്ലിമരം  ഉണ്ടു്. ഒരു  ശാഖ  താഴേയ്ക്ക്  ചരിഞ്ഞുവന്നു് അടുത്തുനിന്നിരുന്ന  തൊട്ടാവാടിയുമായി പ്രേമസല്ലാപത്തിലേർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .അവൻ  ആ  കമ്പിൽക്കയറി ബലംചെലുത്തി  ആടാൻ  തുടങ്ങി. അപ്പോഴാണ് കണ്ടത് അതിൽ  അവിടേയും ഇവിടേയും ഒക്കെയായി  കുറച്ച്  കായ്കൾ. ഒരു കായ പൊട്ടിച്ചെടുത്തു കടിച്ചു.കൈപ്പുണ്ടു്. കിണറിൽ നിന്നും വെള്ളം കുടിച്ചു മധുരം ആസ്വദിച്ചു.

അങ്ങേ പറമ്പിലേ തേക്കുമരത്തിൽ ഇരുന്ന കുരുവികൾ അവരുടെ സന്തോഷം പ്രകടിപ്പിച്ചു. അവൻ അവരേ നോക്കി പുഞ്ചിരി തൂകിപ്പറഞ്ഞു, " അതെന്റെ വീടാണ്. നിങ്ങൾ വന്നു് ആ മരത്തിൽ കൂടുകൂട്ടിക്കോളൂ.ആരും ശല്യം ചെയ്യില്ല."

“അഖിലേശാ, വാ  മോനെ , സന്ധ്യയായി. നമുക്കു നിലവിളക്കു  കൊളുത്താം.”

അമ്മയും  മകനും  വിളക്കിൻറ്റെ  മുന്നിൽ  ഇരുന്നല്പം രാമനാമം  ജപിച്ചു.അമ്മ  അടുക്കളയിലേക്കും മകൻ പഠനമേശയിലേയ്ക്കും പോയി.

“അച്ഛൻ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ,” അവൻ  ആശിച്ചു പോയി. അവൻറ്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.

"സ്വന്തമായൊരു തുണ്ടു ഭൂമി വാങ്ങി അതിൽ ചെറിയൊരു കൂരയെങ്കിലും കെട്ടണം,"  അവൻറ്റെഅച്ഛൻഭാസ്കരൻറ്റെയും അമ്മരാജമ്മയുടെയും  വലിയ  സ്വപ്നമായിരുന്നു  അത്. തെങ്ങു കയറിക്കിട്ടുന്ന വരുമാനത്തിൻറ്റെ ഒരു ഭാഗം ചിട്ടിക്കു കൊടുത്തു സമ്പാദിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ  വിധി  അവൻറ്റെഅച്ഛനെ കവർന്നുകൊണ്ടുപോയി.സമ്പാദിച്ചപണവും അച്ഛനെയും  ഭക്ഷിച്ചിട്ട്   വിജയശ്രീലാളിതനായി   കാൻസർ എന്നഭീകരൻ  കടന്നുപോയി.

അച്ഛനുണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ വലിയച്ഛൻറ്റെവീട്ടിൽ ആയിരുന്നു താമസം. അവിട ചുറ്റുവട്ടങ്ങളിലൊന്നുംഅവൻറ്റെഅമ്മയ്ക്കു പണിയൊന്നുംകിട്ടിയില്ല.  . തന്നയുമല്ല അച്ഛനില്ലാതെ അവിടെ നിൽക്കാൻ അവൻറ്റെ  അമ്മയ്ക്ക് വൈമനസ്യവും തോന്നിയിരുന്നു. അങ്ങിനെ അവിടെനിന്നും മാറി.

അഖിലേഷെന്നമകനും രാജമ്മയെന്നഅമ്മയും  മാത്രമാണ് അവരുടെ വീട്ടിൽ ഇപ്പോൾ.വീടോ? പുറമ്പോക്കിൽ  റോഡുപണിയുടെ   ബാക്കിഉണ്ടായിരുന്നകല്ലുകൾ  കൂട്ടിവെച്ചു്  പ്ലാസ്റ്റിക്കിൻറെഷീറ്റു  വലിച്ചുകെട്ടിയ  ഒരു വെറുംമറയെന്നു പറയാം, അത്രതന്നെ. അതിലാണവർ  അന്തിയുറങ്ങിയിരുന്നതു്. അതിനടുത്തുള്ള  ഒരു  വിദ്യാലയത്തിൽ  ഏഴാം  ക്ലാസ്സിലാണ് ആ പന്ത്രണ്ടു വയസ്സുകാരൻ.

പഠനത്തിൻറ്റെ  മികവിനൊപ്പം  ലോങ് ജമ്പിലും അവൻ മിടുക്കുകാട്ടി. വീടിനകത്തു പഠിക്കാനുള്ളവെളിച്ചം  ഇല്ലാത്തതിനാൽ  അപ്പുറത്തേവലിയബംഗ്ളാവിലേ പുറംവെളിച്ചത്തിൽ  മുറ്റത്തൊരു ( മുറ്റം  എന്നു പറയാനും  മാത്രമില്ല) തടിക്കഷണം  ഇട്ട് പുസ്തകം  അതിൽ വെച്ച് പുൽപ്പായയിൽ  ഇരുന്നാണ് പഠനകാര്യങ്ങൾ ചെയ്തിരുന്നത്.

പകലന്തിയോളം അമ്മ  ഒരുവീട്ടിൽ  പാചകം  ഉൾപ്പടെ  പണികൾ പലതും  ചെയ്തുകിട്ടുന്ന തുച്ഛമായ തുകകൊണ്ടു് മകനു ഭക്ഷണവും , വസ്ത്രവും, പഠനസാമഗ്രികളും  വാങ്ങിക്കൊടുത്തു . മകൻ  ഒരുആടിനെ  പരിപാലിക്കുന്നുണ്ട്. സ്കൂളിൽ  നിന്നുംവന്നു് അതിനെയഴിച്ചു പുറത്തേയ്ക്കു കൊണ്ടുപോകും.ആട് ഇലകൾ തിന്നുമ്പോൾ   അവൻ  കുറച്ചിലകൾ  അടുത്ത  ദിവസത്തേയ്ക്കുവേണ്ടി  ശേഖരിയ്ക്കും.സ്കൂളിൽ  പോകുംമുമ്പ്  ആ ഇലകൾ ആടിനു തിന്നാൻ  കൊടുക്കും.

“അതിന്  കുട്ടിഉണ്ടാവുമ്പോൾ  രാവിലേ പാലുകറന്ന്  അടുത്തുള്ള  ചായക്കടയിൽ  കൊടുത്തു  പൈസാവാങ്ങാം.അമ്മയ്ക്കു  സഹായമാകുമെല്ലോ!” അവൻറ്റെ ഇളം മനസ്സിലെ ചിന്ത. “ എന്നാലും  വീടുവെയ്ക്കാൻ   പണമെവിടെ? അവന്റെയാഗ്രഹം അങ്ങനെ മനസ്സിൽ കുടിയിരിക്കും. 

 ഒരു ദിവസം “ എടാ  അഖിലേഷേ , നീ ഇങ്ങനെയായാൽപ്പറ്റില്ല.  കുറച്ചുംകൂടെ  നാന്നായി പ്രാക്ടീസ്  ചെയ്യണം .സ്റ്റേറ്റ്  ടീമിൽ  കയറിപ്പറ്റണം. നിൻറ്റെ മാതാപിതാക്കളെ  ഒന്നുകാണട്ടെ ഞാൻ, നിൻറ്റെ വീട്ടിലേയ്ക്ക് വരുന്നുണ്ടു്. ”

 “വേണ്ട  സാർ , വീട്ടിലേയ്ക്കു  സാറ്  വരണ്ടാ. ഞാൻ വീട്ടിൽ പറയാം.”

“വരാനെനിയ്ക്കു  പ്രയാസമില്ലെടാ , ബൈക്കിൽ  അല്ലെ ?”

“വേണ്ട സാർ ,”  വീട്ടിലേയ്ക്കു  മാസ്റ്ററെകൊണ്ടുപോകാൻ  അവനിഷ്ടമില്ലായിരുന്നു.

എങ്കിലും  പ്രഭാകരൻ  മാസ്റ്റർ  അവൻറ്റെ  വീട്ടിലേയ്ക്കു  പോവുക  തന്നെ  ചെയ്തു. വീടുകണ്ടതും  സാറിൻറ്റെശബ്ദം  തൊണ്ടയിൽകുടുങ്ങി .അത്രയും  വെടിപ്പോടെ സ്‌കൂളിൽവന്നിരുന്ന  അവൻറ്റെവീട്ടിൽ ഇത്രയും പരിമിതികൾ ഉണ്ടെന്നു് അപ്പോൾമാത്രമാണ് പ്രഭാകരൻ  എന്നപി.ടി. മാസ്റ്റർക്കു  മനസ്സിലായത്. ഒന്നിരിയ്‌ക്കാൻ  കൊടുക്കാൻ  പോലും  ഇടമില്ലാത്ത വീടുകണ്ട് മാസ്റ്ററിൻറ്റെ ചിത്തം  നൊന്തു. മാംസമെല്ലാം  ഊർന്നുപോയ  ശോഷിച്ചഒരു  സ്ത്രീശരീരം  ആണവരേ വരവേറ്റത്. രാജമ്മ കിട്ടുന്ന പണത്തിൻറെ ഒരുഭാഗം കുട്ടിയുടെ ചിലവുകൾ കഴിച്ച് വീടെന്ന സ്വപ്നത്തിനുവേണ്ടി  സമ്പാദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. എന്നാലും  വന്നതാരെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ  വാക്കുകൾ  അവരുടെ  ഉള്ളിലേ ഉത്‍സാഹത്തെ പ്രകടമാക്കി.

വേണ്ടെന്നുപറഞ്ഞിട്ടും  അവർകൊണ്ടുവന്ന  കട്ടൻകാപ്പി കുടിച്ചിട്ട്  മാസ്റ്റർ ഒന്നും മിണ്ടാതെ  വിടപറഞ്ഞു.പരിതാപകരമായഅവൻറ്റെയവസ്ഥ  മാസ്റ്ററെ ശരിയ്ക്കും നൊമ്പരപ്പെടുത്തി, "കുട്ടികളുടെവിഷമങ്ങൾ ശരിയ്ക്കും ഞങ്ങൾ  മനസ്സിലാക്കാതെയാണ് അവരേ ശിക്ഷിയ്ക്കുന്നതു്. അവരുടെ കുറവുകളൊക്കെ  സാഹചര്യം കാരണമാണ്."

 മനസ്സു നിറയെ  അവരുടെ  കഷ്ടപ്പാടിന്റെ  ഭാരവും പേറിയാണ് മാസ്റ്റർ സ്വന്തം വീട്ടിൽ എത്തിയത്,“അവനു സ്‌കൂളിൽ വേണ്ട പരിശീലനം കൊടുക്കണം.പക്ഷെ ആദ്യം അവനൊരു വീടു്."

 അവനിലെ പൊന്നിനെ ഉരുക്കിത്തെളിച്ചെടുത്താൽ സ്കൂളിനും നാടിനും അവനൊരു സ്വത്തായിരിക്കുമെന്ന് മാസ്റ്റർ മനസ്സിൽക്കരുതി. 

  പിന്നീടെല്ലാം  വളരെപ്പെട്ടെന്നായിടുന്നു  .പ്രധാന  അധ്യാപകനോടും  മറ്റുള്ള  എല്ലാ  അധ്യാപകരോടും  ബാക്കിയുള്ള എല്ലാവരോടും ആലോചിച്ച്   ഒരു  തീരുമാനം  എടുത്തു. ക്ലാസ്സധ്യാപിക  പ്രിയ,  തൻറ്റെപ്രിയവിദ്യാർത്ഥിയ്ക്കുവേണ്ടി  എല്ലാവിധസഹായവുമായി  മാസ്റ്ററുടെ  കൂടെ നിന്നു. കുട്ടികളും  രക്ഷിതാക്കളും  അധ്യാപകനധ്യാപക ഉദ്യോഗസ്ഥരും എല്ലാം ചേർന്ന് പലതുള്ളി വേണ്ടത്രവെള്ളമാക്കി.  അധ്യാപകർക്ക് രൂപ സമാഹരിക്കാൻ അനുമതിയില്ലാത്തതുകൊണ്ട് രക്ഷാകർത്തൃസമിതി  ഊർജ്ജസ്വലരായി. രണ്ടുസെൻറ്‌ഭൂമി  വാങ്ങി.  അതിൽ  ഒരുകൊച്ചുവീടിൻ്റെ പിറവി അവർ ആഘോഷിച്ചു.  അഖിലേഷും  അമ്മയും മറ്റുകുട്ടികളും  ഉൾപ്പടെ  എല്ലാവരുടേയും  ശ്രമദാനവും  അതിൻറ്റെ   ഭാഗമായി . കുട്ടികൾ  പരിധിയില്ലാത്ത ഔന്നത്യം കാഴ്ച വച്ച് മാതൃകയായി.  

എല്ലാവിധസൗകര്യങ്ങളും  ചെറിയതോതിൽ  ആവീട്ടിൽ  നിറഞ്ഞു. അതിൻറ്റെ താക്കോൽ  ദാനദിവസം  അമ്മയുടെയും  മകന്റെയും  മിഴിക ളിൽ  നീർനിറഞ്ഞു.വീടുകിട്ടിയസന്തോഷത്തിൻറെ സന്തോഷവും, നന്ദിയും,   പ്രിയപ്പെട്ടഅച്ഛനെക്കുറിച്ചുള്ള  ഓർമ്മകളും എല്ലാംചേർന്ന ഒരുസമ്മിശ്ര  വികാരം അവരേ കീഴടക്കി.  

“അച്ഛൻ  അങ്ങേലോകത്തിരുന്ന് നിങ്ങൾക്ക് ഭാവുകങ്ങൾ  നേരുന്നുണ്ടാകും .സന്തോഷത്തോടെ  ഇരിയ്ക്കൂ ,”അവരുടെ മനോനില മനസ്സിലാക്കിയ അധ്യാപകർ.

ഉത്തരാഖ്യാനം:- 

 താക്കോൽ  ദാനവും അതിൻറ്റെ ചെറിയ ആഘോഷവും  കഴിഞ്ഞെല്ലാവരും പോയപ്പോൾ  അഖിലേഷ്തൻ്റെ അത്യുത്സാഹം പ്രകടിപ്പിച്ചതാണ് ആദ്യം കണ്ടത്. 

The World Order Today!

 ‘Terrorists snuffed out numerous lives of boarder-guarding soldiers incessantly showering bullets ’.

‘Pakistan crossed the LoC and shot dead two BSF soldiers’.

‘A gang of goons belonging to a political party hit on a bike with their car and brutally cut him with a sword and took his breath’.

No day is done without such kind of news, may it be from print media or visual media or even social media, which portray more pleasurable posts though. You cannot retrieve your visual parts from newspapers or TV’s without packing your psyche with pathos. The world order today has become exterminating the people who happen to be the objects of someone’s dislike. Shooting, stabbing etc have become a fashion among the people and they practise them on their foes at silly differences of opinion or slight confrontations.

All these cases very vividly illustrate the fact that countless lovely lives of innocent Homo sapiens had to or have to bid adieu from their native locales because of a few anti-social two-legged animals. Values’ scarcity, vengeful motives, power-craze and the like of a few people extract the life of common man. Value in toto has vanished from the minds of people when they adopt malicious steps for the fulfillment of their malicious yen. Radicalism, hooliganism, creating mayhem in the neighbourhood etc. are some of the arts the wicked use.

Radicalism's twin sibling terrorism has become a major life-claiming factor in almost all the countries in the world. Countries hardly escape from the hurts and harms inflicted by it. The terrorists would have been simple and normal like every other two-legged being earlier. Then how did they get entry into the group titled extremists? Simple, their views turned sinful due to the persuasion and brainwash done by the hooligans to selfishly execute the skill of cropping lives.

The vicious ideas come up mainly only in one mind which spreads as an epidemic amongst the gangsters.The idea-generating people enthrone themselves as leaders and catch young assertive boys, melt them in forges, pour into desired moulds and depute them to carry out their fallacious mission of carnages. The leaders become successful in filling in those minds the snug stay in heaven after the demise. More over smart guys are brainwashed to become ready to be in suicide squad which accomplishes the task of bomb blast at the cost of their own priceless lives. Healthy tender bodies become ashes and pieces and the soul would never get ‘RIP’ because they leave the soil spoiling the quiet of a lot many families.

The terrorists and their leaders are if mercifully and tactfully handled and offered an apt establishment to live in the open fear-free, this malice, a great deal can be curtailed. After all they are also human beings blessed with a bright brain to think.

The game conquest played by some countries to bring their neighbours under their roof reaps lives in abundance. They attack nations pointing out some week reasons; they may be meek though. The aim is to inflate their countries’ area along the length and breadth. They set up their forces for an intrusion into the calm of those nations that were their friends once. There also the poor inhabitants have to either do away with their lives or leave the residences. A lot many people are turned into refugees who find no acceptance anywhere in this wide world for even a slumber. And they also belong to the genera Homo sapiens.

The history never proves that sooner or later all the power-mongers had been surrendering or
seeking hide-outs and their ends were very pathetic. The nations should sit together for a
 fruitful talk and arrive at an acceptable treaty fovouring their poor subjects.

And the thugs staying among the leading political parties to obtain political mileage redundantly emerges to chop the heads and chase the souls of the opponents. Thus they create havoc in large measures among the peaceful dwellers of the society. The other opponent in equal or more numbers takes away the heads of their antagonists. The victims, who are mere members of the party, may not be aware of the hostility to find way to save their lives.

Despite the party’s label all the criminals should be stringently punished, otherwise the mass should indulge in the matter to teach the party a lesson.

 What do the goons gain out of this villainy? Nothing and they themselves may fall prey to the hostile group or the forces’ arms. And at times in-flights develop roots amidst groups or gangs on vicious aims of both seizing power and pecuniary benefits. There also atrocities are the upshots. Depraved thoughts and superstitious beliefs about a life beyond, lead the villains. Has anyone experienced a life above? No, this is the one which everyone can see, experience and enjoy. The criminals don’t understand the fact that they can never come in the open and enjoy freely their pretty life and this planet’s beauty.

  Do the assaulters think of the situations they bring about in the bereaved families or in their own families? Ladies are widowed, children are orphaned, parents are deserted and siblings are isolated. Moaning mothers, sighing sisters, crying daughters and mutely weeping fathers mechanically spend their heavy days, as they do not end their lives, lacking audacity. Even the loving grandparents with hopeful sunken eyes sit looking at their front doors to be open for their missing grand darlings who joined the terrorists.. Wet eyes, burns of tear and soaked cheeks tell the stories of orphaning families.

 If these people sympathize and empathize with those sufferers and their own kith and kin and if they think twice before implementing their erroneous ideas, they will withdraw their appendages of merciless massacre. Now also individually they may contain humaneness but while moving in mass clemency as a whole vanishes. The assassins commit crimes with seldom conscience-pricking and less chastisement-fear.

 They if use their brains properly and think deeply they will understand the utter foolishness of risking their lives, forgetting the Godly gift, the very life on this beautiful globe. Lack of proper guidance and slackness of required grooming during their growing stage bring them to unprincipled acts.

This life or this moment is the only fact that is lucid before us and a life above or beyond is just a fantasy. We bag here itself the price of what we do and our seventh heaven is not in the Heaven after our disappearance. None have any right to do away with any life since none can make alive a carcass.

Lessons of ethics and values, etiquette and manners, morals and modesty and behavior and character should be held high in academic institutions. At least the budding minds won't be polluted.

Common Man’s Wings!

Paint travels in railway stations,

pictures bright on canvas around.

The multi-hued picture shows us

actions slow and fast in stations.

Humming sound of stirring people

remind us of buzzing-bees in hives.

Bag and baggage load and unload

coolies in their special pattern.

Kith and kin while helping dears,

hinder them, the beggars for alms.

Slowly trains, start the Drivers,

with a view to speedily moving.

Trains are the wings of common man,

to fly in journeys, long and short.

Tedious turns the travels when

one can’t access restful berths.

Plan your trips for comfort-making,

lighten luggage for less discomfort.

Prudent hugs impossible nothing,

diligent get the result 'possible'.

Laziness is a craven subject,

pushes hard work, defeat to the abyss,

Set a goal to gain your craves,

and always try to expel loss.

Do you find anything in the words used here?

An Endearing Build!

The little daughter, Kerala
Is prized to her Mom, India
reluctance nil she exhibits
To stay at her Mom's holy feet.

Protectors of much stout stature,
Mountain and ocean well guard her .
They in caution lie on her sides.
Their duty, they do as her shields.

Owns she a right similitude,
Of a leaf, at its midrib, folded
With corrugations at its blade
Just as an artist well designed.

Lavishly bestowed God on her
A royal look viewers adore.
Watch her well from her feet to head
You can sight an endearing build.

Sought God to stitch her finery,
The tailors stitching, the finest
And so looms her catchy array
Always in an enchanting way.

Beset with fronts and buds and blooms,
just as pretty prints and patterns,
proud she is in her dress pleasing;
pleasantly she parties in spring.

Envy her, the clouds loud in ire
Forming in the height fine groups theirs,
Clout her bitterly on her head,
using the rain-strands as her hands.

Her father Sun, waiting seldom
Consoles her by wiping off gloom,
with his radiant energy
To keep up her holy beauty.

Now what a pity! Louts ruthless,
Using their harsh and tough tweezers,
having dirt a lot in their hearts,
loot her much bringing aching sores.

In her serene and sacred soul,
from the eye-filling tears, she sheds,
Can we fully read her sorrows?
Ah! No, stoop let us all in shame.

Linked with poets united http://poetryblogroll.blogspot.in/search/label/Verse%

ഓണക്കാലം അന്ന് ഇന്ന്!

  കൊയ്ത്തുകാലമാഗതമായി,

  മിഴി തുറന്നു ചിങ്ങപ്പുലരികൾ.

    തിമിർത്തുനൃത്തം, മാരി മന്നിൽ  

       പുളകം കൊണ്ടു വസുധാദേവി.

                 

 പൊൻകതിർചൂടി വയലുകളെല്ലാം

 വിടപിയിൽ ശാഖികൾ  ചാഞ്ചാടി.

തഴുകീ രാവിൽ മന്ദസമീരൻ 

 സുഷുപ്തി പൂണ്ടു ക്ഷിതിമക്കൾ.

 കിഴക്കു ദിക്കിൽ സൂര്യനുണർന്നു

കർഷകർക്കു പുതിയൊരുണർവ് .

കൊയ്തുപാട്ടിൻ ഈരടി പാടി,

നെൽകറ്റകളും അട്ടികളായി.   

 അങ്കണം തിളങ്ങീ പൊങ്കറ്റകളാൽ,

ഉതിർന്നു വീണു നെന്മണിതിറമായ്.

അത്യുത്സാഹം ബാലികമാർക്ക്, 

താരുകൾ പെരുകീ പൂക്കൂടകളിൽ,

 

പൂക്കളം നിറഞ്ഞു അങ്കണം തോറും,

മലയാളപ്പെണ്ണഴകിൽ  മുങ്ങി. 

കാത്തിരുന്നു മാവേലിമന്നനെ, 

വരവേൽക്കേണം ഹ്ളാദപൂർവ്വം.  

 ഇന്നിൻ കാര്യമെന്തു ചൊല്ലാൻ?

 നെൽവയലില്ല  നെല്ലറയില്ല,  

കോൺക്രീറ്റിൻറെ  കൂറ്റൻ സൗധം,

 ഘാതം ചെയ്തു വയലുകളെല്ലാം.

മഴയും താരും തളിരും  കുളിരും

മുറകൾ തെറ്റി  കേരള നാട്ടിൽ,

മണ്ണിൻ മക്കൾ എവിടേയുമില്ല

മർത്യർ ഭൃത്യർ ഗോളവലയിൽ.

 

ഓണം കാണാൻ, പുത്തൻ മനുജർ 

 കാത്തിരിപ്പൂ,   ടി.വി.മുന്നിൽ

ഓണപ്പുടവയും പൂക്കളമഴകും

ഗോചരമിന്നു  ടി.വി.യിൽ മാത്രം.

  ഓണക്കഥകൾ  കേട്ടുരസിയ്ക്കാൻ

നേരവും  കാലവും  കുട്ടികൾക്കില്ല.

ഓണാഘോഷമഹോത്സവമേളം, 

ആഗതമോ  ഇനി  പഴയതാളം?